Cando naramos una allega in intro de una frase est normale chi bi siant diverènthias in sa pronùncia. In fonnesu sa cunsonante velare oclusiva surda (cosa, tocu) e sa labbiodentale fricativa (Fonne, ferru) costumant a non si pronunciare ('osa, 'Onne), ma cando iscrivimos tocat a las pònnere. Cando naramos un'allega chi finit chin una cunsonante, comente sa S de su plurale, agiunghimos una vocale paragògica, chi però non si depet iscrìere. Duncas s'iscriet fèminas, ànimas, ma non fèminasa, ànimasa. Sa tertha persona singulare e plurale de sos verbos s'iscriet cun -t, p.es. andat, andant e non andada o andana.
Si iscrient sìngulas e dòpias sas cunsonantes b/bb, d/dd, l/ll, m/mm, n/nn, r/rr, s/ss ebbia. Sas àteras non si depent addòpiare.
Po evitare cuntrastos chin sa terminologia presente in sos testos giai publicaos, amos fatu crachi ecetzione chin sos nùmenes po sas partes de sas màscheras o sas màscheras etotu, comente 'amìscia' o 'buttudos', chi a norma diant dèpere èssere 'camìscia' e 'butudos'.
Po serrare, nisciuna limba s'iscriet comente si pronùnciat, nemancu s'italianu. Pensamos a su foeddu 'stasera', chi s'iscriet cun una S ma si pronùnciat cun dòpia essa. Opuru pensamos a su nùmeru inglesu 1, chi s'iscriet 'one' ma chi si narat 'uan'.
Chie chistionat su sardu non diat dèpere tènnere nisciunu problema a lègere su sardu iscritu a norma, crachi dificultade la podent tènnere sos minores chi sunt imparende e po custu est importante chi sos mannos los agiudent a reconnòschere sa pronùncia giusta de sas allegas iscritas.